Rola biomarkerów w diagnostyce gruźliczego wysiękowego zapalenia opłucnej

Chociaż gruźlicze wysiękowe zapalenie opłucnej stanowi jedną z najczęstszych przyczyn pojawienia się płynu w opłucnej, to jednak potwierdzenie gruźliczej etiologii wysięku nie należy do łatwych. Wynika to ze stosunkowo niewielkiej liczby drobnoustrojów M. tuberculosis w płynie, co stanowi główną przyczynę niskiej czułości rutynowo stosowanych metod diagnostycznych. Dlatego też przeprowadzono liczne badania nad różnymi, potencjalnymi biomarkerami gruźliczego zapalenia opłucnej, których oznaczanie w płynie z opłucnej mogłoby przyczynić się do poprawy skuteczności diagnostycznej. Wyniki dotychczasowych badań wskazują, że największą czułością i swoistością, a także najkorzystniejszym współczynnikiem “koszt/efektywność” cechuje się oznaczanie aktywności deaminazy adenozyny (ADA) i stężenia interferonu gamma (IFN-γ). Dlatego też badanie ADA i IFN-γ stanowi jeden z ważnych elementów algorytmów diagnostycznych ukierunkowanych na rozpoznanie gruźliczego zapalenia opłucnej. Chociaż wyniki uzyskane dla innych testów diagnostycznych są obiecujące (np. metody identyfikacji swoistych sekwencji kwasów nukleinowych lub też pomiar wydzielania IFN-γ pod wpływem stymulacji antygenami M. tuberculosis), to jednak ich praktyczne zastosowanie ogranicza znaczne zróżnicowanie wyników, a także większe koszty i stopień ich technicznego skomplikowania. W niniejszym artykule omówiono wyniki dotychczasowych badań nad zastosowaniem wielu różnorodnych biomarkerów w diagnostyce gruźliczego wysięku w opłucnej.